Historia

Historia kamieni naturalnych sięga początków ludzkości, kiedy to starożytne cywilizacje zaczęły dostrzegać ich wyjątkowe właściwości i zastosowanie. Kamienie szlachetne i półszlachetne były wykorzystywane przez ludzi w różnych celach – zarówno praktycznych, jak i duchowych.
W starożytnym Egipcie kamienie takie jak lapis lazuli, turkus czy karneol były cenione ze względu na ich piękno i symboliczne znaczenie. Egipcjanie wierzyli, że niektóre kamienie mają moc ochrony przed złymi duchami, przynoszą szczęście lub pomagają w podróży do zaświatów. Lapis lazuli, szczególnie, było uważane za kamień mądrości i było wykorzystywane do tworzenia biżuterii, amuletów i posągów.
W starożytnej Grecji i Rzymie kamienie szlachetne były wykorzystywane zarówno do ozdób, jak i w medycynie. Grecy wierzyli, że niektóre kamienie miały właściwości uzdrawiające, np. ametyst był uważany za środek zapobiegający pijaństwu. Rzymianie wykorzystywali kamienie do tworzenia pierścieni, które symbolizowały status i pozycję społeczną.

W średniowieczu kamienie szlachetne były pożądane przez monarchów i arystokrację. Kamienie takie jak rubin, szmaragd czy diament stały się symbolami władzy i bogactwa. Wierzono, że kamienie mogą wpływać na zdrowie, bogactwo i szczęście, a także służyły do ochrony przed złem. Diamenty były uważane za symbol nieśmiertelności, a rubiny miały zapewniać odwagę i siłę.
Z czasem, w okresie Renesansu, kamienie naturalne stały się przedmiotem badań naukowych. Uważano, że różne kamienie mają unikalne właściwości, które mogą wspomagać zdrowie, emocje i rozwój duchowy. W XX wieku nastąpił prawdziwy rozwój badań nad kamieniami naturalnymi i ich właściwościami, zarówno fizycznymi, jak i energetycznymi.